Lesson 59

Tangsir

***

Translation

A novel or long story is one of the types of literary writing, which is written in prose and is very popular and favoured these days. Normally, a novel is a long piece of writing containing adventures and incidents, within which the author fictitiously recreates the life of a person as a story. Sadeq Chubak is one of the most important modern novelists and story writers in Iran who started writing after Mohammad Ali Jamalzade, Bozorg Alavi and Sadeq Hedayat and he left behind many works.

One of the most important and famous Persian novels is ‘Tangsir’, written by Sadeq Chubak, which also has a film made of it. Chubak was born in 1916 in the city of Bushahr in the South of Iran and passed away in 1998 in America. The Novel ‘Tangsir’, shows the life of a man called ‘Mohammad’ who, after years of hard work saves a bit of money and, with the encouragement of three other people, gives it to a fabric seller. The fabric seller pledges the deeds of his beach house to him and they agree that the fabric seller will use that money to deal with and share the profit of that with Mohammad. After a while, Mohammad realises that the deeds to the fabric seller’s beach house had also been pledged to a few other people and he wants to get his money back from the fabric seller. But the fabric seller doesn’t give him his money. Mohammad tries with all his effort but is unsuccessful. Therefore, he decides to take revenge on him and the three people who had a hand in tricking him and flee Iran. To continue, you will read a section of this novel, which tells of the night time adventure when Mohammad tells his wife, ‘Shahru’ what he has decided.

Mohammad had lain down with Shahru and his two children were sleeping. It was dawn and Mohammad’s eyes were open. Shahru was also awake and each of them knew that the other was awake. Shahru had been unable to sleep all night. In the middle of the night she would sometimes hear the sound of Mohammad snoring when he jumped and spoke incomprehensible words and yelled.

It was after dinner when Shahru took the children to bed and, so that they would sleep, she too lay beside them for a while and told them a story so that they would fall asleep. Then she came down and saw Mohammad sitting in the outbuilding with his gun, knife, axe and bandolier in front of him. Shahru became worried because Mohammad hadn’t touched them for a quite a while. Slowly, she came and sat beside her husband and looked at his hand. Mohammad was busy and he didn’t look at her. Shahru was afraid because she knew Mohammad well and she knew that he had a bad idea in his head. Mohammad cleaned the barrel of the gun. Then he said to Shahru: “You see this gun is better than all other guns, small and light…”

Then he put the gun on the ground and picked up his axe.

Seeing them, Shahru had become nervous and had a bad feeling inside. Seeing them wasn’t new for her. She would see them every day in the outbuilding, but now they were different.

She remembered her pair of brothers who had been killed. They too had guns and cartridges in their house and Shahru had seen these things since childhood; she had seen how her brothers would describe their guns and, in the end, the guns remained and they went.

She asked Mohammad: “What are you doing with these? Don’t you have something else to do?”

Mohammad said: “Didn’t I tell you I want to wake them from their sleep? To be honest, I’ve been thinking of something for a while. Now it’s time to tell you. I need to go on a far and long journey; I don’t think I’ll come back here from this journey. I want to go with these.” And then he pointed at the floor and showed his gun and cartridge and knife and axe and laughed.

Shahru said: “Have you gone mad?”

Mohammad said: “No, but I have to go. I have no choice.”

Shahru said: “Where might you go?”

Mohammad said: “I’m going to the coast of Saudi Arabia coast. Bahrain, Qatar. Maybe I’ll go to Zanzibar…”

Shahru said: “But what’s wrong with our own home and life? Maybe you’ve become tired of me? If that’s it then give me a divorce.”

Mohammad said: “No my dear. You and the kids are my life and soul. But if you want the truth, I’ve become tired of this life. Believe me; I have only stayed here until now because of you all. But now I can’t stay any longer at all.”

Shharu said: “But why are you tired? You’ve got something in your heart, but you don’t want to tell me.”

Mohammad said: “You know a little bit of it. This money that I gave to the Bandaris to deal with: they’re not giving it back.” Then he gently took a cartridge out of the bandolier and showed it to Shahru and continued: “Now I want to go with these and settle my account with them.”

Shahru breathed quickly out of fear, her eyes had filled with tears.

Mohammad brought a bag out from under the blanket and put it in front of Shahru. Mohammad took his hand off the bag and nodded at it and said: “All that I have is in this bag. In all, it’s seven hundred tomans. I’ve sold my shop in the port, this outbuilding and the goats. This is the money from them, all of which I’m giving to you.”

Tears streamed from Shahru’s eyes. For the first time, she felt a separation from her life and husband and children.

Shahru said: “If you’re not around then I don’t want to go on.”

Mohammad said: “Now don’t cry. Listen to me. I want you to listen to me well. There’s no time. I’m leaving tomorrow morning. If I go and fire these and they get me then tell the kids their daddy went on a journey. They’ll work it out when they’ve grown up. But if I run away and they don’t get me, I’ll come and we’ll run away together.”

Mohammad’s words went into Shahru’s ears, but she didn’t want to believe them.

Again, Mohammad said: “You need to help me; now isn’t the time for crying. I have bought a boat and it’s in the water. They might get me tomorrow when I have left here. It’s not an easy job. And I want to shoot four people one after each other. If they haven’t got me, I’ll come to you at night and I’ll take you and the kids, we’re going to escape by boat. If I haven’t returned, empty the house, give it to the elder of the village and you and the kids go to live at your dad’s house.”

By now it was dawn and Mohammad and Shahru were awake. Mohammad had lied down and was looking at the sky and the stars. Morning was approaching, but the sky was still indigo and the stars were sparkling.

Leçon 59

Tangsir

***

Traduction 

Coming soon

Lección 59

Tangsir

***

Traducción

Coming soon

درس پنجاه و نهم

تنگسیر

***

متن فارسی  

 حکایت از انواع داستان های کوتاه است و نکاتی اخلاقی را در قالب ماجرایی بیان می کند. بسیاری از نوشته های بزرگان ایران به صورت حکایت هستند. یکی از کتاب هایی که در این زمینه مشهور است، کتاب «گلستان» اثر سعدی شاعر و نویسندۀ بزرگ ایرانی در قرن سیزدهم میلادی است.

رمان یا داستان بلند یکی از انواع نوشته های ادبی است که به نثر نوشته می شود و امروزه بسیار پرطرفدار و محبوب است. معمولاً رمان نوشته ای طولانی و شامل ماجراها و حوادثی است که نویسنده در آنها به صورت تخیّلی زندگی فردی را به صورت داستان بازآفرینی می کند. صادق چوبک یکی از مهم ترین رمان نویسان و داستان نویسان مدرن ایران است که پس از محمّد علی جمالزاده، بزرگ علوی و صادق هدایت شروع به نوشتن کرد و آثار بسیاری از خود به جا گذاشت.

یکی از مهم ترین و معروف ترین رمان های فارسی، «تنگسیر» نوشته صادق چوبک است که فیلمی نیز از آن ساخته شده است. چوبک در سال ۱۹۱۶ در شهر بوشهر در جنوب ایران متولّد شد و در سال ۱۹۹۸ در آمریکا در گذشت. رمان «تنگسیر» زندگی مردی به نام «محمّد» را نشان می دهد که پس از سال ها کار سخت  مقداری پول پس انداز می کند و با تشویق سه نفر دیگر آن را به یک پارچه فروش  می دهد. پارچه فروش سند خانۀ ساحلیش را پیش او گرو می گذارد و قرار می گذارند که پارچه فروش با آن پول معامله کند و سود آن را با محمّد تقسیم کند. بعد از مدّتی محمّد می فهمد که سند خانۀ ساحلی پارچه فروش نزد چند نفر دیگر هم گرو گذاشته شده است و می خواهد پولش را از پارچه فروش پس بگیرد.  امّا پارچه فروش پول او را نمی دهد. محمّد تمام تلاش خود را می کند، امّا موّفّق نمی شود. بنابراین تصمیم می گیرد از او و سه نفر دیگری که در فریب دادن او دست داشته اند انتقام بگیرد و از ایران بگریزد. در ادامه بخشی از این رمان را می خوانید که ماجرای شبی را بیان می کند که محمّد به همسرش «شهرو» می گوید که چه تصمیمی دارد.

محمّد با شهرو دراز کشیده بودند و دو تا بچّه اش خوابیده بودند. سحر بود و چشمان محمّد باز بود. شهرو هم بیدار بود و هر دو می دانستند که آن یکی بیدار است. از سر شب شهرو نتوانسته بود بخوابد.

نیمه های شب گاهی صدای خور خور محمّد را شنیده بود که می پرید و حرف های نامفهوم می زد و فریاد می کشید.

بعد از شام بود که شهرو بچّه ها را برد که بخواباند و برای این که بخوابند، خودش هم مدّتی پهلویشان خوابید و برایشان قصّه گفت تا خوابشان ببرد. بعد آمد پایین و دید محمّد میان کپر نشسته و تفنگ و کارد و تبر و قطار فشنگش جلویش است. شهرو نگران شد برای این که محمّد مدّت ها بود به آنها دست نزده بود. آهسته آمد و پهلوی شوهرش نشست و به دست او نگاه کرد. محمّد مشغول بود و به او نگاه نکرد. شهرو می ترسید زیرا محمّد را خوب می شناخت و می دانست که فکر بدی در سرش دارد.

محمّد لولۀ تفنگ را پاک کرد. بعد به شهرو گفت: “می بینی این تفنگ از تموم تفنگای دیگه بهتره، کوتاه و سبک. …”

 بعد تفنگ را گذاشت زمین و تبرش را برداشت.

شهرو از دیدن آنها نگران شده بود و درون خود احساس بدی داشت. دیدن آنها برایش تازگی نداشت. هر روز آنها را توی کپر می دید، امّا حالا آنها جور دیگر بودند.

او به یاد جفت برادرهایش افتاد که کشته شده بودند. آن ها هم توی خانۀ خودشان تفنگ و فشنگ داشتند و شهرو از بچّگی این چیزها را دیده بود، و دیده بود که چگونه برادرهایش از تفنگ هایشان تعریف می کردند و آخر تفنگ ها ماندند و آنها رفتند.

از محمّد پرسید: “با اینا چه کار داری؟ کار دیگه ای نداشتی بکنی؟”

محمّد گفت: “مگه نگفتم می خوام از خواب بیدارشون کنم؟ راستش اینه که مدّتیه یه فکری تو سرم بود. حالا وقتشه که برات بگم. من باید یه سفر دور و درازی برم، دیگه گمون نمی کنم از این سفر به اینجا برگردم. می خوام با اینا برم.” و آن وقت به روی زمین اشاره کرد و تفنگ و فشنگ و کارد و تبرش را نشان داد و خندید.

شهرو گفت: “مگه دیوونه شدی؟”

محمّد گفت: “نه، امّا باید برم. ناچارم.”

شهرو گفت: “کجا بری؟”

محمّد گفت: “می رم ساحلِ عربستون. بحرین، قطر. شاید برم زنگبار…”

شهرو گفت: “آخه مگه خونه و زندگی خودمون چه عیبی داره؟ شاید از من خسته شدی؟ اگه این جوره، منُ طلاق بده.

محمّد گفت: “نه جونم. تو و بچّه ها جون و عمر منین. امّا راستش رُ بخوای دیگه از این زندگی خسته شدم. باور کن تا حالا هم فقط برای خاطرشماها اینجا موندم. امّا حالا دیگه اصلاً نمی تونم بمونم.”

 شهرو گفت: “آخه چرا خسته شدی؟ تو یه چیزی تو دلت داری، امّا نمی خوای به من بگی.”

محمّد گفت: “یه خورده اشُ می دونی. این پولی که داده بودم به بندریا معامله کنن، پس نمی دن.” بعد آرام یک فشنگ از تو قطار بیرون آورد و به شهرو نشون داد و ادامه داد: “حالا با اینا می خوام برم حسابمُ  باهاشون صاف کنم.”

شهرو از ترس نفس نفس می زد، چشمانش پر از اشک شده بود.

 محمّد از زیر لحاف یک کیسه بیرون آورد و جلوی شهرو گذاشت. محمّد دستش را از روی کیسه برداشت و با سرش به آن اشاره کرد و گفت: “هرچی دارم تو این کیسه اس. همه اش هفتصد تومنه. دکونم تو بندر، این کپر و بُزا رُ فروختم. اینا پولشه که همه اشُ می دم به تو.”

اشک از چشمان شهرو سرازیر شد. برای اوّلین بار جدایی از زندگی و شوهر و بچّه هایش را حس می کرد.

شهرو گفت: “اگه تو نباشی من دیگه دنیا رُ نمی خوام.”

محمّد گفت: “حالا گریه نکن. به حرفام گوش بده. دلم می خواد خوب به حرفام گوش کنی. وقت نداریم. من فردا صبح دارم می رم. اگه رفتم و اینا را زدم و گرفتنم، اون وقت به بچّه ها بگو باباتون سفر رفته. وقتی که بزرگ شدن خودشون می فهمن. امّا اگه در رفتم و دستشون بهم نرسید، میآم با هم فرار کنیم.”

شهرو حرف های محمّد تو گوشش می رفت، امّا نمی خواست آنها را باور کند.

باز محمّد گفت: “تو باید به من کمک کنی، حالا وقت گریه نیس. من یه بَلَم خریدم تو آبه. فردا که از اینجا رفتم شاید بگیرنم. کار آسونی نیس. می خوام چار نفر را پشت سر هم با تیر بزنم. اگه نگرفتنم، شب میام پیشت و تو و بچّه ها را می برم، با بلم فرار می کنیم. اگه من برنگشتم، خونه رُ خالی کن بده کدخدا، خودت و بچّه ها هم برید خونۀ بابات زندگی کنین.”

حالا سحر بود و محمّد و شهرو بیدار بودند. محمّد دراز کشیده بود و آسمان و ستاره ها را نگاه می کرد. صبح نزدیک می شد، امّا هنوز آسمان نیلی بود و ستاره ها برق می زدند.

Translation of Dialogue

Maryam: Where are you going for the Noruz holidays?
Bahman: I’m going on a tour to the South of Iran.
Maryam: Which part?
Bahman: First I’m going to Bushahr.
Maryam: Is your hotel near the port?
Bahman: We’re not going to a hotel. We’ve arranged to stay in a kapar. It’s no more than a few minutes from the beach.
Maryam: It will be a good time for you to finish your novel.
Bahman: I’m going to try. Are you going to come?
Maryam: I doubt it. I have to stay in Tehran. We’ve done a deal with a company and it’s not giving us our money.
Bahman: If you want to complain and get what you’re after I know a lawyer.
Maryam: They’ve run away now, but I’ll find them at Eid.

Traduction de Dialogue

Coming soon

Traducción de Diálogo

Coming soon

متن فارسی مُکالمه    

مریم:     تعطیلات نوروز کجا می ری؟
بهمن:    با تور می رم جنوب ایران.
مریم:     کدوم قسمت؟
بهمن:    اول می ریم بوشهر.
مریم:     هتلتون نزدیک بندره؟
بهمن:    هتل نمی ریم. قراره تو یه کپر بمونیم. تا ساحل چند دقیقه بیشتر نیس.
مریم:     وقت خوبیه که رمانتُ تموم کنی.
بهمن:    سعی خودمُ می کنم. تو هم میآی؟
مریم:     گمون نمی کنم. باید تهران بمونم. با یه شرکت معامله کردیم، پولمون رُ نمی ده.
بهمن:    اگه بخوای شکایت کنی و طلبتُ بگیری یه وکیل آشنا دارم.
مریم:     حالا که فرار کردن، امّا تو عید پیداشون می کنم.